Blog

                                   Nie tak, przecież dawno byli tacy, którzy członków jednego przede wszystkim narodu nazywali insektami. Wiemy jaki był finał! Dzisiaj, każdy kto trochę chociaż myśli wie, że taki język jest wyrazem ideologii obozów koncentracyjnych i komór gazowych. Nie dalej jak wczoraj, Schetyna nazwał sporą część polskiego społeczeństwa szarańczą, wyraźnie zaznaczając, że należy ją wyeliminować (strząsnąć ze zdrowego drzewa Polski). Dziwię się, że Ubermensch Schetyna chodzi jeszcze wolno a tzw. politycy dyskutują o „kwestii jego wypowiedzi”, wszak jest to ideologia obozów koncentracyjnych i komór gazowych. Warto przypomnieć wcześniejsze wypowiedzi np. R. Sikorskiego o „dorzynaniu watachy” i następujące fakty: zabójstwo M. Rosiaka, czy mord smoleński, nazywany katastrofą lotniczą.

Na co czekają rządzący krajem? Na wprowadzenie w życie tej idelogii? Na co czeka bp Gądecki i spółka, wszak mienią się być „sumieniem narodu”.

Krystian Wojaczek

O wspinaniu małżeństw i rodzin na Karkoszczonkę w Beskidzie Śląskim czytaj w sekcji strony głównej.

Krystian Wojaczek

            Ósma rocznica zamachu smoleńskiego jest okazją do tworzenia szumu wokół podziału jaki istnieje między Polakami i nawoływania do jedności. Dodać należy, że ów szum, tworzony nie tylko przez dziennikarzy, lecz niestety również przez niektórych duchownych, staje się szumem głębszego podziału niż, jakby mogło się wydawać, próbą jego niwelacji. Dzieje się tak dlatego, że ową jedność narodową próbuje się „spowodować” odrzucając dwa warunki konieczne do jej zaistnienia.

Pierwszym jest uświadomienie sobie skąd się wziął fenomen mesięcznic smoleńskich, na co zwraca uwagę redaktor Piotr Semka. Otóż został zapoczątkowany walką o krzyż, który usiłowano zabrać uczestnikom spotkań pod pałacem prezydenckim. Krzyż, który przeciwnicy spotkań, tzw. opozycja bezceremonialnie bezcześciła wieszając na nim pluszowego misia, czy puszki po piwie Lech. Wszystko jest udokumentowane przez redaktor Ewę Stankiewicz.  Koniecznym jest przypomnieć również działania władz kościelnych archidiecezji warszawskiej, „internujących” krzyż smoleński w kościele. Jak ważna była sprawa walki o krzyż w tamtych okolicznościach świadczy choćby założenie przez polonię w Paryżu (więc na obczyźnie) Stowarzyszenia Obrońców Krzyża, które włączyło się w jego obronę w Warszawie. To jest doświadczenie tzw. „katolickiej Polski”, która jedności nie doświadczy, nawet gdyby frekwencja uczestnictwa w nabożeństwach była wielokrotnie wyższa niż jest obecnie, ponieważ znakiem zjednoczenia ludzkości po grzechu jest Krzyż Chrystusa i Jego Zmartwychwstanie.

Po wtóre jedność danej społeczności może powstać na fundamencie prawdy. W tym wypadku prawdy o zamachu (to już właściwie nie ulega wątpliwości), ale też prawdy o patologii funkcjonowania państwa polskiego, która jest ukrywana na wszystkie możliwe sposoby, nie tylko przez ówcześnie rządzących, ale także przez ludzi, którzy z tamtego systemu pozostali w mechanizmach funkcjonowania państwa do dzisiaj. Wystarczy posłuchać co wygadują przesłuchiwani w poszczególnych aferach, żeby pozbyć się złudzeń co do ich szczerości i dobrej woli zjednoczenia w prawdzie.

Warto na koniec zapytać przywódców Kościoła katolickiego w Polsce co robią, oprócz pustej gadaniny o braku jedności Polaków, w celu jej przybliżenia. Wygląda na to, że są równie podzieleni co społeczeństwo.

Krystian Wojaczek